Met name in conflictsituaties worden afspraken tussen de werkgever en de werknemer over de beëindiging van het dienstverband vaak vastgelegd in een overeenkomst. Doorgaans wordt aan het einde van de overeenkomst zogenaamde “finale kwijting” overeengekomen. Finale kwijting komt – kortweg – er op neer dat partijen behoudens uitvoering van hetgeen is opgenomen in de overeenkomst over en weer niets meer van elkaar te vorderen hebben. Betekent dit nu dat onderwerpen die zijn verbonden aan (de beëindiging van) een dienstverband en waar geen nadere afspraken over zijn gemaakt, zoals bijvoorbeeld een optieregeling, ook onder de finale kwijting vallen? De Kantonrechter te Amsterdam heeft onlangs bepaald dat dit niet het geval is.
Bij het sluiten van de overeenkomst over de beëindiging van het dienstverband hadden partijen niet gesproken over de optieregeling van de werknemer. Na beëindiging van de arbeidsovereenkomst vorderde de werknemer een vergoeding van de werkgever omdat hij zijn optieregeling niet had kunnen verzilveren. De werkgever nam het standpunt in dat deze vordering niet toewijsbaar was nu er door partijen over en weer finale kwijting was verleend. De Kantonrechter was het hier niet mee eens. Nu het optiepakket nimmer ter sprake was gekomen in het overleg tussen partijen betreffende de voorwaarden voor de beëindiging van het dienstverband, had de werkgever in alle redelijkheid niet mogen verwachten dat de werknemer zijn aanspraak op de opties had laten schieten. De kwijting had om die reden geen effect op de schade als gevolg van verlies van het optiepakket.
Deze uitspraak laat zien dat het verstandig is in een beëindigingsovereenkomst alle aan de beëindiging van een arbeidsovereenkomst verknochte zaken uitdrukkelijk te regelen, zodat er geen ruimte voor discussie ontstaat. Zaken die niet uitdrukkelijk zijn besproken en/of geregeld kunnen buiten het bereik van de kwijtingsbepaling vallen. Het is dus zaak de beëindigingsovereenkomst zo volledig mogelijk te maken. Better safe than sorry!
